بنابراین اگر توسعه فناوری نانو در ایران صرفا از زاویه تولید علم محض باشد دردی از جامعه ایرانی دوا نمی‌کند اما اگر ماحصل تولید علم در حوزه نانو و کسب رتبه‌های برتر منطقه‌ای و جهانی، گامی در جهت رفع مسائل و مشکلات مردم باشد این علم در واقع علمی سودمند است.
توسعه نانو در ایران طی یک دهه گذشته اگر چه توام با حمایت‌های ستاد توسعه نانو بوده است اما ظهور نخبگان این حوزه علمی ایران محصول برنامه‌ریزی منسجم ستادی نبوده بلکه بیشتر ابتکارها و خلاقیت‌های شخصی و سختکوشی دانشمندان ایرانی در این حوزه توانسته دستاوردهایی را در تولید علم به همراه داشته باشد. واقعیت این است که فناوری نانو آنچنان در تار و پود علوم و فناوری‌های نوین تنیده شده که می‌توان گفت اکثر علوم جدید گرایشی بین رشته‌ای از ترکیب نانو و رشته اصلی خود ایجاد کرده‌اند مثلا پیدایش نانو داروها ماحصل ترکیب نانو و دانش پزشکی بوده است.
نانو در حوزه فیزیک نیز کاربردهای اساسی پیدا کرده و در حوزه بیو تکنولوژی که خود رشته‌ای نوین و فناوری‌ای پیشرفته محسوب می‌شود با ورود نانو شاهد بروز و ظهور رشته‌ای به نام نانوبیو تکنولوژی هستیم. در صنعت فناوری اطلاعات نیز نانو موجب انقلابی شگرف شده است و در کشاورزی نیز از نانو برای موارد مختلف استفاده می‌شود. در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی نیز نانو به رشته‌ای پیشرفته و کاربردی تبدیل شده و در هر یک از این زمینه‌ها، ایران دارای پیشرفت‌های چشمگیر بوده و شاخص‌های آماری تولید علم در این حوزه‌ها بسیار محسوس است.شاید از نظر رنکینگ‌های جهانی، نانو بالاترین رتبه تولید علم در ایران را دارا باشد ولی همانطور که در سایر علوم نیز این مشکل وجود دارد در زمینه نانو نیز شاخص تولید علم صرفا انتشار مقاله است.
مستند این مدعا این است که از نظر ثبت پتنت‌های بین‌المللی، جایگاه ایران در فناوری نانو چندان مناسب نیست و از نظر کاربردی کردن یا تجاری‌سازی محصولات نانویی، ایران در جایگاه بسیار پایینی قرار دارد.بسیاری از ایده‌ها و اختراعات و ابتکارهای دانشمندان ایران در حوزه نانو در عمل به هیچ درد ایران نمی‌خورد یا اینکه زمینه لازم برای تجاری‌سازی یا پیاده کردن آن پیدا نمی‌کند. به‌عنوان مثال، یک دانشمند جوان ایرانی با خلاقیت بی‌نظیر خود نانوفیلتری اختراع کرده که قادر است مشکل آلودگی هوای تهران را بر طرف کند. اگر اختراع او در صنایع خودروسازی ایران مورد استقبال قرار گیرد یا در تونل‌های شهری و اماکن با میزان آلودگی بالا در تهران از این نانو فیلترها استفاده وسیع شود، می‌توان در یک برنامه‌ریزی میان مدت مشکل آلودگی هوای تهران را حل کرد. اما نه سازمان‌های ذی ربط و نه صنایع خودروسازی از این اختراع دانشمند ایرانی استقبال نکرده‌اند. لذا این اختراع در حد اختراع باقی مانده و فقط روی کاغذ یا حداکثر در سطح آزمایشگاهی پیاده‌سازی شده است.
